2.06.2015

      Wolna sobota to idealna okazja, aby odwiedzić pare miejsc kultury. Poszwendać się tu i tam. Czasami poziewać. Pogoda sprzyja wędrówką. Jemy pyszne zupy w Lesie i ruszamy do Domku Romańskiego, gdzie właśnie trwa wystawa Aleksandra Zielińskiego. Zdjęcia przedstawiające zwykłe życie - niebanalne. Uchwycone w biegu spięcia, w których rzeczywistość przechodzi płynnie w paradoksalne ujęcia. Tak więc, fotografie reporterskie, street artowe całkiem, całkiem. Jednak seria zdjęc koncepcyjnych słaba. Jakieś tam nawiązania do Witkacego, gdzieniegdzie banalna metaforyka. Nie lubię, gdy artysta traktuję mnie, jak osobę z obniżonym ilorazem inteligencji. To już wolę ponarzekać, jaka to niezrozumiała jest sztuka współczesna.

          Delikatnie rozczarowani kierujemy się do nowej Biblioteki Uniwersyteckiej, w której to odbywają się Biennale Wro. Festiwal ten stanowi główne forum sztuki nowych mediów w Polsce i należy do wiodących wydarzeń artystycznych Europy Centralnej. Prezentowane na Biennale Wro prace tworzone są drogą elektroniczną i cyfrową. Dzieła te powstają na przecięciu sztuki i nauki. Do których z tych dziedzin im bliżej? 

          Na wejściu wita nas szczekanie psa. Z klasycznej, drewnianej budy szczerzy do nas zęby wyimaginowany pies. Czujnik ruchu dajemu mu znać, że jesteśmy obok. Tym razem się nie boję ;)

Chodzimy od dzieła do dzieła. Do naszych uszu dobiegają dziwne odgłosy: szczęki, zgrzyty, maszynowe piski. Muzyka współczesności. Wiele eksponatów zachęca do interakcji. Wsadź rękę/ Iris( Kenny Wong, Chloe Cheuk 2014), spójrz przez lupę/ Simulacra( Karina Smigla-Bobinski 2013),  zagraj na rzeźbie/Sonic Explorer( Szymon Kaliski, Marek Straszak 2014). Ostatnia rzeźba zbudowana jest z zdekonstruowanych brył platońskich. Każda z nich, przez inny stopień dekonstrukcji, wydaje osobliwy dźwięk, będący melodycznym zapisem niedoskonałości formy. 

          Dłużej zatrzymujemy się przy projekcie Agaty Kus "Kochanka". Artystka stworzyła instalacje zlożoną z ruchomych obrazów, zrekonsturowanych na podstawie orginalnych zdjęć kochanki komendanta obozu koncentracyjnego w Krakowie. Na jednym z obrazów widzimy ich razem. Leżą na leżakach, uśmiechając się beztrosko. W koło piekło, egekucje, okrucieństwo wojnny. Ruth tuli do siebie psa, opala się na słońcu, pozuje do aparatu. Stoi przy boku mordercy - miłości jej życia.

          Kolejna z prac, która przykuwa naszą uwagę to "Inwersja" Marty Mielcarek. Praca skupia się na zależnościach pomiędzy jednostką a zbiorowością. W opisie można przeczytać, że bardzo ważna w kontekście pracy jest metoda movement choir Rudolfa Labana, polegająca na prostym ruchu unisono, jednakowym dla wszystkich tancerzy. Chóry unisono zostały zapomniane w Europie głównie za sprawą nazizmu, który korzystał z nich w kampanii wizerunkowej Hitlera.

Miejscem akcji jest stadion Słubickiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Słubicach – do 1945 roku znany jako Stadion Wschodniomarchijski – jeden z najstarszych stadionów w Europie Środkowej, dawniej należący do prawobrzeżnej dzielnicy Frankfurtu nad Odrą. Historycznie miejsce naznaczył przemawiający tam w 1932 roku Adolf Hitler. Regularnie odbywały się tam także igrzyska gimnastyczne oraz msze polowe gromadzące tłumy wiernych. O dodatkowej wartości tego miejsca stanowi przedziwna mieszanka geometrycznych kształtów obiektu sportowego z architekturą wzorowaną na amfiteatrze w Akwizgranie. Szczególnie charakterystyczna jest korona stadionu, czyli półkolista ściana poprzetykana arkadami z nieobrobionych bloków naturalnego kamienia.

Każda z dwóch projekcji ma ściśle określoną choreografię. Pierwsza prezentuje układ ruchów inspirowany działaniami jednostek dyrygujących zbiorowościami, takich jak policjant, stewardessa, dyrygent, ksiądz. Drugi materiał bazuje na układzie ruchów zaobserwowanych u zbiorowości i, w kontekście prezentowanych gestów, stanowi odpowiedź dla pierwszego.

Prace: "Kochanka" oraz "Inwersja" zostały nagrodzone. Czy to nie dziwne, że wygrywają dzieła poświęcone systemom totalitarnym?  Artyści przeczuwają... są bliżej przemian?

26.05.2015

Nie jestem w stanie pisać regularnie. Staram się zapisywać luźne urywki zdarzeń. Wyłapuję dźwięki i kolory. W głowie mam kolorowe kolaże, nic więcej. Wszystkie wrażenia zlane 

w jeden obraz. Rozmycia po bokach, taka już jestem. Przekręcam nazwy, więc wszystko zapisuję na samoprzylepnych karteczkach. Później oczywiście je gubię. 

Obecnie pochłania mnie milion projektów. 

Wczoraj rozbawił mnie/ zaniepokoił artykuł Agnieszki Wolny- Hamkało "Diaspora wrocławskich festiwalowiczów".

[http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35771,17973768,Diaspora_wroclawskich_festiwalowiczow__FELIETON_HAMKALO_.html]. 

Pierwszego dnia wszyscy są jeszcze onieśmieleni, trochę zdenerwowani. Chcą dobrze wypaść, pokazać się z dobrej strony. Są spięci i strzelają oczami na wszystkie strony: lokalizują infrastrukturę - kible, barek, szatnię, punkt informacyjny z ulotkami i programem. Są jeszcze wypoczęci i obiecują sobie, że tym razem będą palić mniej papierosów, 

a nocami wracać grzecznie do domu, lekką ręką (i nogą) pomijając klub festiwalowy. 

Prawda, prawda i jeszcze raz prawda. Niezmienne dylematy stałego bywalca festiwali. Ból głowy i pokątne rozmowy w toalecie albo kontemplacyjne podziwianie. Często chowam się w kącie i obserwuję. Przyczajona wśród tłumu, znających się zewsząd festiwalowiczów, mrużę oczy. Z zewnątrz wyglądam na całkiem elokwentną, po co psuć pozory. Przy kolejnym wydarzeniu tak z czystej ciekawości zerknę na imprezy w klubie festiwalowym. Nie muszę tam iść, ale tak z ciekawości...

Jeśli rozładuje mi się telefon, to wiecie gdzie mnie szukać. ;)

Czytam trzy książki na raz: 

1. "Powidoki" Piotra Strzeżysza - to nie jest typowa książka podróżnicza. Więcej tu urywków, inspiracji, wpatrywania się w przestrzeń. Autor nie szczędzi czytelnikom ciekawych cytatów zaczepniętych z jego prywatnych lektur. Po większość sięgnę w niedalekiej przyszłości. Mam ochotę skapować plecach i ruszyć przed siebie.Obrazy, które pojawiają się przed naszymi oczami są fragmentaryczne, połamane. Nie dowiemy się, w jaki sposób przygotować się na wyprawę po Indiach, ale poczujemy skwar i tłum. Dziękuję Panie Piotrze !
2. "Poza światem" Wojciecha Kuczoka -krótkie impresje. Halucynogenna dawka minaturkowych relacji. Czytam ponownie, bo nie chcę się zgubić.
3. "Wierność w stereo" Nicka Hornby'ego - chillout i kawa przy muzyce. Do tej książki trzeba słuchać winylowych płyt.
4. ups, zapomniałam o tomiku, który kartkuję przez ostatni miesiąc "Studium przypadku" Jakobe Mansztajna - wyczuwam delikatne podobieństwo do liryki Dyckiego. Nie mogę się opowiamiętać i czytam przed snem. Po lekturze nie mam ochoty na rozmowy. Milczę.

Piosenka nocnych wioślarzy I, czyli Nemeczek w opałach

na początku mieliśmy tylko formę, była jasna

noc i staliśmy wsparci o murek. fasady budynków

były gładkie i przyjemne, mówiliśmy:

noc jest gładka i przyjemna jak te fasady.

mówiliśmy: nie ma takiej siły, i rzeczywiście

nie było takiej siły, która zrzuciłaby nas z ciepłego

jak krew krawężnika. ale wszystko działo się

tak szybko, jedna stacja, druga stacja,

ulicę stopniowo wypełniało szaleństwo.

mówiliśmy wtedy: przyjdź i wypełnij nas,

ziemio, nawet jeśli to oznacza coś złego.

a potem ziemia wezbrała i zaczęła nas wypełniać

Lwów, zdjęcie mojego autorstwa

Studia(projekty), praca, radio.

Oprócz tego, rozpiera mnie duma ! 

Mój chłopak jest przezdolny>      https://soundcloud.com/clubalpino

Chcę słuchać do snu i w środku dnia. W tle czai się najwięcej dźwięków, więc uważajcie !

Dom jako forma otwarta

          Sama nie wiem, w którym momencie zaczęłam interesować się architekturą. Od zawsze inspirowała mnie sztuka: przeróżne odmiany malarstwa, instalacji znajdujących się w przestrzeni publicznej.Później street art.Proste ironiczne wrzuty na murach, przemyślane murale przypominające elementy ornamentyki lub te istotniejsze- zabierające głos w ważnych dyskusjach społecznych. Jakiś czas temu zaczęłam dostrzegać kształty: secesyjnych kamienic, modernistycznych mieszkań,socrealistycznych blokowisk. Wydaję mi się, że artyści z pogranicza różnych sztuk, inżynierowie, budowniczy, a przede wszystkim mieszkańcy danego obszaru, powinni brać czynny udział w dyskusji nad przestrzenią publiczną. Nie jest to jedynie mój pogląd. Powstają ciekawe inicjatywy m.in. Laboratorium Miasta we Wrocławiu, stawiające na świadomą współpracę osób zamieszkujących daną dzielnice. Poprzez wspólne działania można stworzyć niepowtarzalną przestrzeń- spełniającą jednocześnie założenia funkcjonalne, jak i estetyczne.

          Ale zaczynać należy zawsze od elementów elementarnych. W przypadku architektury, taką najmniejszą komórką jest dom. To w nim mamy czuć się swobodnie oraz bezpiecznie. Przyjemne zapachy, dobrze znane od lat przedmioty mają stworzyć przytulne gniazdko, wite przez właściciela z przeróżnych elementów w zależności od jego potrzeb oraz upodobań. Z podobnego założenia wyszedł w latach 1960 Oscar Hansen. Zestawiając przykłady wielorodzinnego budownictwa mieszkalnego z grafiką Młodożeńca– przedstawiającego ptaki wijące gniazda na nieregularnie rozmieszczonych grzędach w zależności od ich gatunków, budowy ciała– próbował uwypuklić indywidualne spojrzenie na przyszłego użytkownika mieszkania. Jednak, uwzględnianie poszczególnej jednostki w ramach blokowej zbiorowości okazało się  niewykonalnej, w czasach, gdy zamiast na jakość wykonania stawiano na zaspokajanie głodu mieszkaniowego. Bloki na osiedlach Rakowiec w Warszawie oraz Juliusza Słowackiego w Lublinie okazały się porażką. Niewykorzystane idee zyskały pełne odzwierciedlenie dopiero w prywatnym projekcie architekta. Dom w Szuminie nad Bugiem dawał swobodę projektowania oraz pozwalał testować w praktyce założenia Otwartej Formy, które brzmiały następująco:

Przestrzeń mieszkalna ma być elastyczną strefą obsługującą rozwój człowieka jako strefy obsługiwanej, a nie odwrotnie– niezmiennym przedmiotem: podłoga ma służyć przede wszystkim chodzeniu, a nie przeglądaniu się w niej, ściany nie powinny być nienaruszalne, a być materią umożliwiającą użytkowi dowolne formowanie.

Co te słowa oznaczają w praktyce?

       















 Muszę przyznać, że początkowo oglądając zdjęcia przedstawiające dom Hansena, nie mogłam zrozumieć założeń jego budownictwa. W środku, jak i na zewnątrz panował chaos. Świat znajdujący się na poza murami wdzierał się w obszar budynku.Przedmioty codziennego użytku leżące na wyciągnięcie ręki użytkownika, przypominały porozrzucane w pośpiesznej krzątaninie. Dopiero przyglądając się z bliska misternemu tkaniu całości z niezwykłych elementów, jak panoramiczne okna na poddaszu położone na przeciwległych ścianach można zrozumieć zamysł tego projektu.

Siedzący przy nich człowiek mógł obserwować rysujący się w oddali horyzont, gdy wstawał widział ziemię i to, co dzieję się na drodze przed domem. Ten zabieg, wiążąc dom z krajobrazem, pozwalał jednocześnie użytkownikowi domu uświadomić sobie relację własnego ciała do ziemi.

          Ważnym dopełnieniem był ogród. Pokrywająca dach szara papa miała eksponować rosnące w ogrodzie rośliny. Znajdujące się w sadzie, pomalowane,drewniane panele, miały eksponować dojrzewające owoce. Wszystko zaplanowane w najdrobniejszych szczegółach! Oprócz tego niezwykły drewniany gołębnik, przypominający konstrukcyjnie ten z 1977 roku, prezentowany na Biennale w Wenecji. Warto pamiętać, że projekt  współtworzyła żona architekta– Zofia Hansen.

Ten dom ciągle się tworzy– tłumaczył Hansen.- Jest polem do architektonicznych

eksperymentów, których nigdy nie było, gdyby nie otaczająca go przyroda. Otwiera się na świat i ludzi[...]Nie ma tu progów, nie ma granic, w okna zaglądają ptaki i sosny.

          Dom jest wpisany( jako pierwszy obiekt w Polsce!!)na listę Iconic Houses Network, najważniejszych domów stworzonych w XX wieku i jest udostępniony do zwiedzania podczas organizowanych wycieczek. Jego stanem zajmuje się Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.

          To pierwsza książka  z serii mówi muzeum wydawnictwa Karakter,którą przeczytałam. Dopracowana pod względem merytorycznym oraz wizualnym całość nie budzi zastrzeżeń. Znajdujące się na końcu zdjęcia pozwalają na bieżąco konfrontować czytaną treść z autentycznymi realizacjami, co znacznie ułatwia odbiór. Całość zapisana została w dwóch językach: polskim i angielskim, co pozwoli dotrzeć do większej ilości zainteresowanych tematem. Zdecydowanie polecam i z miłą chęcią sięgnę po kolejne pozycje z tej serii.

Dom jako forma otwarta, Wydawnictwo Karakter,

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Kraków– Warszawa 2014.

Jesteś tym, gdzie bywasz

Jest to nieregularny cykl poświęcony inspirującym, ciekawym miejscom. Ze względu na to, że mieszkam we Wrocławiu, to jego teren będzie główną areną moich poszukiwań.

           

Hasła: jesteś tym, co jesz, jesteś tym, czego słuchasz, jesteś tym, co masz na sobie, pojawiają się w przeróżnych kombinacjach. Przeważanie dotyczą naszej cielesności. Zdarzają się również takie, odnoszące się do duchowości. Jakiś czas temu pojawiła się książka pani doktor Ewy Woydyłlo-Osiatyńskiej ( psycholożka i psychoterapeutka) pt. Dobra pamięć, zła pamięć, w której autorka stwierdza, że jakość życia zależy w dużej mierze od tego, co pamiętamy z naszej biografii. To prosta zasada, wypierania negatywnych wspomnień, na rzecz pozytywnych chwil, które pomogą nam przetrwać trudne momenty. Można się z tym zgadzać lub nie, ale zapominanie jest bardzo ważne,     w momencie leczenia ran. Pamięć może być przecież źródłem cierpień, może mieć toksyczną moc,   z którą trzeba umieć walczyć. Zapominanie w takim wypadku należy rozumieć, jako wybaczanie sobie i innym( Napiszę o tym, w której z kolejnych notek). Tak, więc jesteś tym, o czym pamiętasz. Każde hasło: jesteś tym, co.. łączy pewne uproszczenie, ale…

            taki szablon myślowy nie jest zupełnie bezsensowny. To, co jemy, wpływa na nasze zdrowie. Dzięki dobrze zbilansowanej diecie, czujemy się silni, zmotywowani do działań. Jedząc orzechy odżywiamy swój mózg, pijąc w okresie zimowym imbir uodparniamy swój organizm, konsumując kanapkę z awokado, zadbamy o zdrowy wzrok. Tak więc, wybierając odpowiednie produkty, jesteśmy w stanie wpłynąć na swoje samopoczucie, pozbyć się niechcianych chorób( odkąd               w okresie jesienno-zimowym piję napary z imbiru, cytryny oraz miodu mniej choruję).

            Tak, jak w przypadku jedzenia, ważny jest wybór miejsc, w których spędzamy swój wolny czas. W końcu jest się tym, gdzie się przebywa.

Większość doby każdego dorosłego człowieka zajmują obowiązki: pracujemy, studiujemy, zajmujemy się domem i oczywiście śpimy. Niektórzy mają ten komfort, że ich obowiązki są zarazem ich pasją. Zarabiają robiąc to, co lubią. Taka sytuacja jest pewnie podwójnie satysfakcjonująca, jednak nie każdy osiągnął ten etap . To nic złego, przecież poszukiwania swojej drogi, dążenie do osiągnięcia sukcesu na polu zawodowym  jest często długotrwałe, a bywa i tak, że osiągnięcie upragnionej pracy kończy się rozczarowaniem. Natomiast każdy z nas, niezależnie od swoich obowiązków, potrzebuje chwili odpoczynku. Takie zresetowanie umysłu jest konieczne. Dzięki temu, jesteśmy w stanie zmotywować się do dalszych działań i najzwyczajniej w świecie wyrzucić z siebie cały negatywny chłam, który się w nas nagromadził. Należy, jednak pamiętać, że nawet odpoczywając nie wyłączamy swojego mózgu. Nie przestajemy myśleć. Dlatego położenie się przed telewizorem i oglądanie do porzygu seriali, nie jest najlepszym wyborem. Każdy z nas ma taki, dzień, kiedy nie ma siły, chcę posiedzieć w piżamie przed komputerem, oglądać naiwne filmy            i zajadać się lodami. Nic się nie stanie, gdy od czasu do czasu ulegniemy takim potrzebom, ale zbyt częste marnowanie wolnego, sprawi, że poczujemy się rozczarowani. Jak do tego nie dopuścić?

·         Zdaj sobie sprawę, co sprawia Ci przyjemność

            Brzmi banalnie, ale większość z nas naprawdę nie wie, co pozwala nam się zrelaksować.     

W swoich decyzjach ulegamy sugestią innych osób, chwilowym modom i trendom. Tylko tak się składa, że nie zawsze to, co jest korzystne dla naszej koleżanki, jest dobre również dla nas. To, że nasza znajoma poleca nam na zajęcia zumby, nie oznacza, że mamy kupić sobie nowy strój i ruszyć na podbój sali gimnastycznej. Przy doborze odpowiedniego miejsca, w którym będziemy spędzać wolny czas, potrzeba jest świadomość własnych potrzeb. Jeśli skonkretyzujemy nasze potrzeby będzie nam łatwiej odnaleźć odpowiednie miejsca. Przez bardzo długi etap relaksowałam się czytając książki. Pochłaniałam ogromne ilości przeróżnych pozycji wydawniczych. I pomimo tego, że nadal uwielbiam otulić się kocem, zaparzyć sobie herbatę i zatonąć w jakiejś opowieści, to zdałam sobie sprawę, że jestem nieszczęśliwa.  Niby robiłam to, co lubię najbardziej, jednak nie czułam satysfakcji. Dopiero jakiś czas później, uświadomiłam sobie, że potrzebuję kontaktu z ludźmi o podobnych zainteresowaniach. Sama lektura była przyjemna, ale nie miałam osób, z którymi mogłabym podzielić się refleksjami. Postanowiłam, więc poszukać miejsc, w których poznałabym osoby, o podobnych gustach i potrzebach. Zapisałam się na wolontariat przy jednym z większych wydarzeń literackich. Pomoc przy organizacji okazała się strzałem w dziesiątkę. Poznałam wielu ciekawych moli książkowych, pisarzy oraz porozmawiałam z noblistą Hertą Muller, która okazała się przesympatyczną kobietą.  Po tych trzech dniach wiedziałam już, że spędzanie czasu w zaciszu własnego pokoju, nie jest dla mnie. Zaczęłam angażować się w różne inicjatywy poświęcone sztuce oraz literaturze. W moim przypadku, intensywne spędzanie wolnego czasu okazało się strzałem w dziesiątkę.

·         Znajdź miejsca, które pozwolą Ci się rozwijać

Interesujesz się literaturą, szyciem, aktywnym wypoczynkiem, zdrowym odżywaniem lub hodowlą roślin? Najważniejsze już za Tobą, gdyż teraz wystarczy znaleźć miejsca, które pozwolą Ci rozwinąć twoją pasję. Do tego przyda się przede wszystkim Internet. Poszukaj informacji o miejscach, w których odbywa się spotkania poświęcone tematowi, który Cię interesuje. Może się okazać, że w pobliżu twojego domu, znajduję się biblioteka, w której prowadzony jest cotygodniowy klub dyskusyjny. Pod twoim mieszkaniem może być kawiarnia, w której raz w miesiącu odbywają się spotkania z podróżnikami. Możliwości jest naprawdę wiele. Ja dodaję takie miejsca na Facebooku, śledzę ich fanpage lub proszę o wysyłanie na maila informacji, o zbliżających się wydarzeniach. Dzięki temu, moim jedynym problemem, z zaplanowaniem dnia wolnego, jest wybór odpowiedniego eventu :)

·         Bez skrępowania

Najtrudniejszy jest pierwszy krok. Pójść samemu, rozmawiać z zupełnie obcymi ludźmi, którzy jeszcze na dodatek się znają, brr…. No cóż, skoro interesujesz się danym tematem, posiadasz o nim jakaś wiedzę, tak samo jak osoby, które tam przyszły. Nie musisz się martwić o to, o czym tu porozmawiać. Nawet jeśli jesteś nieśmiała lub nie masz ochoty nawiązywać nowych znajomości, możesz poszerzyć swoją wiedzę np. słuchając ciekawego wykładu o zielarstwie, a po zakończeniu po prostu się zmyć.

Spróbuj się jednak otworzyć, wyjść ze strefy komfortu. Wtedy wolny czas będzie rozwijający i wątpię, żeby na twoich ustach zagościło ponownie stwierdzenie : ale się dziś nudzę.

Zdjęcia nie są mojego autorstwa.

Beatnicy na emeryturze

                    "Big Sur" Kerouaca jest mętną zabawą w oszukiwanie czytelnika. To nie jest wybitna literatura, ba powiedziałabym nawet, że trudno ją nazwać dobrą. Dlaczego, więc zawiedziona nie odłożyłam książki po przeczytaniu paru stron? Odpowiedź jest prosta i brzmi BOHEMA. Jej oddziaływanie -  niezależnie od tego, czy bierze się w niej czynny udział, a może stoi się tylko z boku podsłuchując( nawet tak niedoskonałych słów) - jest na tyle silne, że nie sposób go sobie odmówić. Przebywanie wśród różnego typu odszczepieńców, wariatów, ludzi ogarniętych szałem życia fascynuje, a czasami wręcz obezwładnia. 

                    Podróże "Króla beatników" dudniły jazzem. Psychodeliczne dźwięki wypełniające przedziały pociągów,melodie wylewające się z obskurnych knajp na ulice biednych, robotniczych dzielnic, tanie hoteliki, imprezy, butelki i krzyki za oknem tworzyły przestrzeń miejskich wędrówek Jacka. Pijacko- narkotyczne spotkania, balansowanie na krawędzi doprowadziły do tego, że w 1969 roku, w wieku zaledwie czterdziestu siedmiu lat, pisarz dostaje krwotoku w jamie brzusznej w skutek nadużywania alkoholu i umiera. Umacnia to jedynie legendę Kerouaca, ugruntowaną już za życia, dzięki książce " W drodze", czyniąc go idolem hipisów oraz wszystkich tych, którzy próbowali bezkompromisowo oraz swobodnie funkcjonować w bardzo purytańskim społeczeństwie amerykańskim.

                    Jedna z jego ostatnich powieść pt." Big sur"pomimo tego, że osadzona w tym samym świecie co poprzednie dzieła wyraźnie się od nich odcina. Wiele w niej cierpienia i autentycznej rozpaczy.

                     (...) w końcu zdałem sobie sprawę, że zostałem otoczony przez przerażające siły i że jak nie ucieknę z powrotem w samotność, to umrę

                
                    Po raz kolejny, pisarz ( Jack Duluoz- autor w przedmowie sam podkreśla, że to on kryje się pod tym pseudonimem) pragnie wyruszyć w drodze.Tym razem nie będzie to jednak beztroska włóczęga, lecz ucieczka przed: zgiełkiem San Francisco, samym sobą oraz obłędem. Idealnym miejscem mogącym przywrócić równowagę psychiczną Jackowi wydaję się Big Sur. Znajdujący się w lesie domek,  powinien pozwolić mu zaszyć się z dala od wszystkich. Nie niepokojony przez nikogo Duluoz  powinien odzyskać wewnętrzny sposób, wykonując najdrobniejsze czynności, takie jak wyciąganie wody ze studni, rąbanie drewna, spanie, pisanie oraz odbywanie pieszych wycieczek. Od razu po przyjeździe okazuję się, że natura nie przynosi ulgi. Jej złowrogi, przerażający  wymiar widoczny jest najlepiej w fragmencie, w których bohater próbuję dostać się stromym nadmorskim urwiskiem do domku, nie widząc niczego poza ciemną ziemią pod nogami. W koło słychać niepokojący ryk fal, co potęguję dezorientacje bohatera.

Zaprawdę powiadam wam, oto morze podnosi się, rozlewa i napełnia człowieka śmiertelnym przerażeniem, ale czym jest śmierć pośród takiej masy wody i skał.

                    W książce tej pełno takich pseudofilozoficznych stwierdzeń, utartych frazesów lub co gorsze szukania niepotrzebnych  konotacji z dziełami wybitnymi, jak choćby z " W poszukiwaniu straconego czasu" Prousta. Ta nieudolna narracja wpisana jest w autentyczną tożsamość podmiotu.     W monologizowanej opowieści łatwo wyczuć lata nadużywania dragów i alkoholu, jednak oprócz paru całkowicie nieczytelnych odlotów, balansujących na pograniczu Ezo tv, znajduję się tu wiele ciekawych  spostrzeżeń. Jednym z nich jest moment, w którym po ataku  paniki Jack próbuje wydostać się z głuszy do miasta. 

Podróżuję stopem pierwszy raz od lat i wkrótce zaczynam rozumieć, że w Ameryce coś się zmieniło i że nie można już liczyć na podwiezienie w kraju --Obok mnie gładko suną lśniące, długie samochody kombi we wszystkich kolorach tęczy, i pastelowych, różowe, niebieskie, białe, za kierownicą mąż w ulubionej przez urlopowiczów kretyńskiej bejsbolowej czapeczce z długim daszkiem, w której wygląda jak tępak i idiota -- Obok niego żona, szefowa Ameryki, w ciemnych okularach, szyderczo uśmiechnięta, i nawet gdyby facet chciał podwieźć mnie albo kogoś innego, nie pozwoliłaby mu na to-- Ale na przepastnej kanapie siedzą dzieci, dzieci, miliony dzieci w różnym wieku, biją się o lody i wrzeszczą, zalewając wanilią kraciaste pokrowce samochodowych foteli-- Dla autostopowiczów nie ma już miejsca chociaż można by pozwolić biednemu sukinsynowi jechać jako pokornemu strzelcowi albo milczącemu mordercy, z tyłu, w bagażniku kombi, ale nie w tym niestety! bo w tym leży dziesięć tysięcy wieszaków z wyczyszczonymi chemicznie, idealnie wyprasowanymi garniturami oraz sukienkami we wszystkich możliwych rozmiarach dla całej rodziny, żeby sprawiali wrażenie milionerów za każdym razem, kiedy zatrzymają się w przydrożnej knajpie na jajka na bekonie -- Za każdym razem kiedy spodnie starego zaczynają się trochę zagniatać z przodu, musi ściągnąć świeża parę z wieszaka w bagażniku i jedzie tak dalej, ponuro, chociaż może w głębi duszy wolałby w tym roku podczas wakacji pojechać na ryby jak za dawnych lat sam albo z kumplami(...)

                    Kerouac zwraca uwagę na zmiany zachodzące w  mentalności społeczeństwa. Staje się ono hermetycznie zamknięte na odmienność. Zamiast wolności decyduje się na zaspokajanie materialnych potrzeb, nawet jeśli kosztem jest wybranie pozoru zamiast swobody. Krytycznie odnosi się również do pokolenia beatników, którzy mimo tego, że wszystko zrobili, wszystko widzieli, robili wszystko ze wszystkimi pełni są wewnętrznego smutku. 

                    "Król beatników" czuję się zmęczony całym tym entuzjazmem. Idealistyczny świat, pełen najróżniejszych przyjemności zaczyna go przytłaczać, a brak oparcia w czymkolwiek przerażać. Mimo ogromnego przygnębienia jest w stanie w prosty sposób mówić o ważnych z jego perspektywy zjawiskach. Potrafi opowiedzieć o upadku jego generacji.

Bywam poezją

Zostań nazwą ulicy/ znanym nazwiskiem zapisanym na tabliczce
Bez refleksji/ jeden z frazesów/ sławny, zdolny, ceniony [ zakreśl]
Nie próbuj być: 
zapomnianym, niepewnym siebie, nie znającym odpowiedzi [ skreśl]
Odejdź bez zbędnych pożegnań/ tam/
Twoje imię i nazwisko nie należało do ciebie nigdy/
Podpis/ flamastrem na murze/
Nie stanie się nic więcej. Już wszystko się stało.

Noworoczne zaklęcia

                                                  zdjęcie: http://thegreatrosh.tumblr.com/post/106875620718

           

            Wierzę w siebie - w  nieograniczone możliwości na równi z nieosiągalnymi marzeniami. Czasami coś nie wychodzi. Zaplanowany w najdrobniejszych szczegółach plan kończy się niepowodzeniem. Całe szczęście, bo nie zawsze to czego oczekujemy od życia jest dla nas korzystne. Niespodziewanie, rozwiązania nie brane wcześniej pod uwagę, otwierają przed nami wiele zaskakujących możliwości. Ta nieprzewidywalność, nie wyklucza jednak słuszności planowania; zostawia jedynie pewien margines błędu oraz możliwość niepowodzenia.

            Lubię działać, zmieniać swoje życie. Lepsze to niż nieustanne narzekanie. Wychodzę z prostego założenia, że jeśli coś mi nie odpowiada staram się skumulować negatywną energię i wykorzystać ją do absorbujących mnie działań. Oczywiście nie zawsze jest to możliwe. Jeśli chcę zaliczyć studia muszę przebrnąć przez mniej interesujące mnie zajęcia, aby otrzymać zaliczenie. Często nauka ich jest niesamowicie demobilizująca i mam ochotę odpuścić. Wtedy staram sobie uświadomić pozostały( niewątpliwie większy) zakres przedmiotów, które sprawiają mi przyjemność i rozwijają mnie wewnętrznie; to dla nich chciałabym ukończyć  kierunek i otrzymać dyplom.

           

Dzisiaj chciałam utrwalić moje plany i działania na rok 2015. Jest tego całkiem sporo

WSTĘPNE PLANY NA NOWY ROK 2015:

·        Zdrowe ciało

-  Wrócić do ćwiczeń. Tak strasznie brakuję mi stałego, systematycznego wysiłku fizycznego. Wiem, że wiele osób podchodzi krytycznie do metod Ewy Chodakowskiej, ale mi one odpowiadają. W ostatnim roku ćwiczyłam z nią ok. 2. miesięcy i zauważyłam niezwykłą poprawę w wyglądzie mojego ciała, ale( co ważniejsze!) czułam się silniejsza psychicznie. Mam zamiar wrócić do jej treningów, a wiosną wzmocniona zacząć biegać.

Oczywiście w międzyczasie rower, góry i długie spacery, ale do tego nie muszę się z żaden sposób zmuszać :)

- W maju rzuciłam palenie. Zdarza mi się palić sporadycznie na imprezach, dlatego kolejne postanowienie to wyeliminować ten nawyk!

- Zrobić kontrolne badania lekarskie! To bardzo ważny punkt. Odwlekam i odwlekam ten wydatek, ale postanowiłam udać się do lekarza i przebadać całe moje ciało. Nie ukrywam, że bardzo boję się diagnozy, ale najwyższy czas się odważyć.

- Kolejne zmiany w diecie. Wcinam ogromne ilości śmieciowego żarcia. Przez pewien czas z niego rezygnuję, aby ze zdwojona siłą do niego powrócić. Od tego roku chciałabym lepiej kontrolować mój jadłospis. Jeść więcej pełnowartościowych produktów.

- Zrezygnować z ogromnych ilości kawy, które spożywam w ciągu dnia. Zamienić ją w sezonie zimowym na napary z imbiru i cytryny( mniam), a w sezonie letnim na koktajle owocowe. No i herbaty oraz yerby/ do tych to ja dopiero mam słabość/

- Alkohol. Mniej w siebie wlewać !

·        Zdrowy umysł

- Studia. W tamtym roku miałam drobne problemy z zaliczeniem paru przedmiotów. Odkładałam pisanie prac na ostatnią chwilę, odwlekałam pojawianie się na konsultacjach, no i ogólnie załapałam doła w trakcie sesji( czułam się przytłoczona ilością zaległości), przez co musiałam pojawiać się na uczelni we wrześniu. W tym roku postaram się pracować bardziej systematycznie i załatwić sprawy uczelniane w pierwszym terminie. No i cieszyłabym się, gdybym licencjat zdobyła już w lipcu!

- Pisanie. Nieustany rozwój, systematyczność. Tyle mam pomysłów, które czekają na realizacje!/ Może uda mi się w końcu dokończyć słuchowisko !/

-   Z aparatem. Tak się cieszę, że w tamtym roku odkryłam, jak ogromną przyjemność sprawia mi fotografia. Nie mam zamiaru zajmować się tym profesjonalnie, ale włóczenie się po Wrocławiu i chwytanie umysłem ulotnych miejsc, sytuacji pozwala mi się zrelaksować i "wyżyć" artystycznie.

- Radio. Zupełny przypadek sprawił, że zaczęłam współpracować z jedną z stacji akademickich. I cóż okazało się, że to absorbujące zajęcie pozwala mi rozwijać moje pasje, a zarazem stawia przede mną ogromną ilość wyzwań! W tym roku, oprócz robienia materiałów, chciałabym zacząć prowadzić swoją własną audycję.

- Kino/ Teatr/ Kultura. Dużo tego w moim życiu i oby nadal tak było.

- Podróże. W tamtym roku po raz pierwszy odważyłam się wyruszyć na stopa po Europie. W 2015 chciałabym zwiedzić Bieszczady, zobaczyć murale na Gdańskiej Zaspie. Jeśli chodzi o podróże zagraniczne to kolejny wyjazd z Bolkiem( tym razem Kreta), albo autostop, ale tym razem nie ograniczony żadną trasą. No i wrócić do Berlina, najlepiej na Kreuzberg <3 p="">

- AC/DC !

- Wakacyjna praca za granicą. W zależności od tego, jak szybko uda mi się zdobyć licencjat, na tyle wyjadę do pracy. Nie ukrywam, że chciałabym wyjechać na ok. 2 miesiące i odłożyć na przyszły rok akademicki.

·        Zdrowe relacje/najważniejsze na koniec/

- Związek. Coraz lepiej wiem, czego oczekuję od swojego partnera i chociaż w wielu kwestiach uważam, że należy iść na kompromis, zdarzają się punkty sporne, w których nie mogę odpuszczać, inaczej nie byłoby to zgodne z moimi poglądami.

Szacunek do siebie to podstawa. Równie ważny jest wzajemny rozwój. Czuję potrzebę stabilizacji.

- Wyeliminować z swojego otoczenia toksyczne osoby!/brr…/

- Pojechać z mamą na dwudniowy wyjazd, gdzie będziemy mogłby pobyć trochę czasu razem.

- AKCEPTOWAĆ, NIE STARAĆ SIĘ ZMIENIAĆ, ROZUMIEĆ!

·        "Zdrowe" fundusze

- Ograniczyć tygodniowe wydatki. W zeszłym roku sprawdziło się prowadzenie kalendarza, gdzie zapisywałam każdą wydaną złotówkę. Dzięki temu mogłam wyeliminować niepotrzebne elementy( Zorientowałam się, że wydaję na komunikacje miejską miesięcznie ok. 100 zł, a bilet miesięczny na wszystkie linie kosztuję 49). Zrozumiałam również, jak wiele wydaję na przekąski. Przez pewien czas przygotowywałam je w domu i obniżyłam w ten sposób wydatki

- Skompletowanie garderoby!

-Odkładać miesięcznie ok. 100/200 zł

Oto zarys planów na najbliższy rok. Realizacja niektórych to długofalowy proces. Oprócz tego nieustannie towarzyszy mi ogromna ilość marzeń.  

      Zachęcam wszystkich, nawet tych, którzy nieustannie psioczą na postanowienia noworoczne, aby zastanowili się nad tym, co chcieli by osiągnąć w 2015 roku. Wygląd, długość oraz obszerność planu zależy od Ciebie. Może wystarczy Ci jedna, ale za to radykalna zmiana, aby poczuć się lepiej ?

To twój wybór, jestem jednak pewna, że każdy z nas potrzebuję czasami bodźca, aby przestać ulegać pewnym niszczącym nawykom. Jeśli takim powodem może być Nowy Rok, czemu nie spróbować?